Door de jaren heen heb ik geleerd dat er ziek zijn en ziek zijn bestaat. En hoe ouder ik word hoe meer blijkt dat daar een heel groot verschil in zit.
Al een paar weken ben ik niet lekker. Vaak ’s ochtends word ik heel brak wakker alsof ik de avond ervoor helemaal los ben gegaan, wat helaas dan meestal niet zo is. Mijn slaapproblemen zijn geen geheim (indien wel: bij deze dus), maar nooit ondervond ik daar zoveel problemen aan als nu. Uit bed komen is helemaal een probleem met de kou en de normale ochtendduizeligheid, maar nu houdt die duizeligheid niet op voor het begin van de middag. Voeg daar een flinke misselijkheid aan toe en een hoofdpijn die zich niet laat afschrikken door een paracetamol of meer en ziedaar een Marike die zich ziek voelt.
Maar toch heb ik sinds het begin van mijn nieuwe schoolblok vier weken geleden nog maar twee lessen gemist en dat terwijl ik vrijwel iedere ochtend brak wakker word. Eentje waarbij ik op school was aangekomen, ruim op tijd voor de les, maar aangezien een les volgen en spugen op de wc niet zo’n goede combinatie was, heb ik het spugen maar voortgezet in de trein op weg naar huis. Mijn klasgenoten verklaarden mij voor gek dat ik uberhaupt was gekomen.
De andere les was afgelopen vrijdag toen ik keurig op tijd de trein vanaf Schiphol wou nemen en vervolgens bleek dat er geen treinen zouden rijden. Twee uur lang heb ik op Schiphol gewacht en toen er uiteindelijk weer treinen gingen rijden was mijn les al lang en breed begonnen en had het dus geen zin meer om naar school te gaan.
Oftewel, hoe slecht ik mij ook voel, ik doe altijd een poging om naar school te gaan of te gaan werken. Vaak blijkt dat wat frisse lucht al helpt en een beetje bezig blijven ook (documenten/boeken lezen wel vermijden) en zodoende kom ik vaak de dag wel door. Weliswaar stort ik dan eenmaal thuis volledig in, maar dat terzijde.
Opvallend is vaak dat mensen vragen waarom ik überhaupt kom wanneer ik mij niet lekker voel. Juist, kennelijk is het volkomen normaal om thuis te blijven als je je niet lekker voelt. Wellicht is het je al duidelijk, maar ik vind dat niet normaal. Zo’n houding bewijst alleen maar van een doorzettingsvermogen diep onder het vriespunt. En nou wil ik niet mijzelf de hemel in prijzen met mijn doorzettingsvermogen, maar op het gebied van ziek zijn ben ik kennelijk een bikkel (niet mijn woorden, maar die van mijn lieve collega’s).
Deze houding ten opzichte van ziek zijn maakt mij benieuwd naar de oorzaak. Zijn mensen liever lui dan moe of is het een kwestie van opvoeding?
Duidelijk in mijn geval is dat mijn ‘bikkel’-zijn komt door mijn opvoeding. Met ouders die zich bijna nooit ziek melden (ik geloof zelfs dat mijn moeder zich nog nooit heeft ziek gemeld, zelfs niet met zwaar gekneusde ribben) kan het ook niet anders dan dat je altijd een poging doet. Want je laat niet alleen collega’s, een leraar of vrienden in de steek, maar vooral jezelf.
Brak opstaan: die ken ik, alleen heb ik de misselijkheid zonder overgeven, oorzaak is bekend, medicatie is er, en tadaaa bijverschijnselen zijn hetzelfde. School en andere dingen gaan dan gewoon door en rond een uur of 10/11 is het allemaal prima en weer over.
Voor mij ligt de grens wel bij overgeven, dan weet ik dat het iets ánders is dan m’n “normale” ziek-zijn en dat ik écht even gas terug moet nemen/extra vitamientjes moet nemen etc. Gelukkig heb ik dat eigenlijk nooit, dus áls ik het heb ben ik ook meteen hondsberoerd en echt niet in staat om überhaupt nog een stap te zetten.
Goeie houding, absoluut. Maar realiteitszin is ook wel iets… Pas je alsjeblieft goed op jezelf? Je wéét, dat ik je in de gaten hou! ❤
klinkt misschien raar, maar heb je je evenwichtsorgaan wel eens laten testen?
ik heb trouwens per vandaag 2 zieke collegae. wordt een dagje hard werken. én ik moet om 4 u in amsterdam zijn voor behandeling, anders betaal ik 70 euro wegens niet op komen dagen.
dag is nog niet begonnen maar heb al zin om te gillen 😦
Ik vind dat je alleen thuis mag blijven als je koorts hebt, moet overgeven of diarree hebt. 😉
Ik heb dat zelf ook. Ik ben al vrijwel nooit ziek en mocht ik dan een keertje ziek zijn, dan wil ik alsnog proberen om te gaan werken. Mijn moeder heeft me 1x gedwongen om thuis te blijven, terwijl ik vond dat ik best kon gaan werken. Ik werkte toen nog bij de Mac en mam vond dat het niet echt hygiënisch was om mij de keuken in te sturen hahaha
Als ik je verhaal zo lees, lijkt het of je stress hebt, een symptoom wat je niet moet onderschatten. Daar krijg je o.a. die verschijnselen van. Bij stress veranderd de chemie in je lichaam en kun je dus dit soort verschijnselen krijgen. Luister naar je lichaam en probeer het op te lossen. Waaronder een lage bloeddruk, daar duiden je verschijnselen op 🙂 probeer eens drop te eten bv. en als ik je dan nog een tip mag geven, ga het zoeken in de alternatieve geneeswijze. Supplementen en kruiden om je weerstand te verhogen. Dit kan een gewone dokter je nl niet vertellen 🙂 er is niets mis met je evenwichtsorgaan meis 🙂 beweging en rust helpen er ook enorm bij lekker even wandelen bv… Succes!
liefs Heidi
Klinkt als stress, en dat ontstaan als je niet genoeg rust en tijd voor jezelf neemt. Je doet er heel stoer over dat je je nooit ziek meldt, maar je draaft jezelf voorbij en een keer krijg je dat op je bord en kom je lange tijd thuis te zitten met bijvoorbeeld een burn-out. Is het dan nog zo stoer om je nooit ziek te melden??
Pas goed op jezelf meisje, je hebt maar 1 lichaam, daar moet je zuinig op zijn!!
Je raakt in de loop van de tijd ook gewend aan je kwalen, je leert er mee leven. En ik kan mij voorstellen dat je er dan ook niet (meer) om thuis blijft.
Voor iemand die normaal nooit ziek is en dan je genoemde symptomen krijgt, is het iets anders om dan thuis te blijven lijkt mij.
[…] mijn lichaam dacht daar anders over. Of misschien vroeg ik er wel om. Maar het gaat erom dat ik niet meer kon. Niets meer kon. Mijn lichaam was het spuugzat. En al die […]