When there are grey skies I don’t mind the grey skies.
You make them blue, Sonny Boy.
Friends may forsake me, let them all forsake me.
You pull me thru, Sonny Boy.
You’re sent from heaven and I know your worth.
You made a heaven for me right here on the earth.
When I’m old and grey, dear, promise you won’t stray, dear,
for I love you, Sonny Boy.
Tissues bij de hand, een zak M en M’s voor een instant happiness gevoel en een hand die ik kon vastpakken mocht het nodig zijn. Volledig voorbereid op tranen met tuiten.
Vanaf de eerste minuten luisterde en keek ik ademloos naar dit ongelofelijke verhaal dat ik nog niet kende. Tot aan het einde heb ik dat volgehouden. Het verhaal was te mooi, te indrukwekkend om ook maar een seconde te missen. Hoewel ik wist hoe het verhaal ging in grote lijnen (groot leeftijdsverschil in de liefde, geboorte zoon, oorlog), had ik geen idee dat dit verhaal echt gebeurd was. Dat het vroeger dus echt zo ging.
Een gescheiden oudere vrouw, Rika, die verliefd wordt op een jongere, veel jongere man, Waldemar, van wie zij uiteindelijk een jongentje krijgt die haar ‘Sonny Boy’ wordt. Maar tegelijkertijd met de geboorte van Waldy, Sonny Boy dus, raakt zij de voogdij over haar vijf kinderen van haar ex-man kwijt. Simpelweg omdat hij niet kan accepteren dat zij verder gaat met een zwarte man.
De oorlog begint. Rika en Waldemar nemen onderduikers in huis. Maar na een aantal jaar gaat dat fout. De onderduikers worden ontdekt en zowel zij als Rika en Waldemar moeten naar verschillende concentratiekampen. Waldemar treft het het best, voor zover dat in oorlogstijd mogelijk is, en krijgt een baan op een soort postkantoor. Hij blijft in contact met zijn zoon Waldy die in Nederland onderduikt op het boerenland.
Het einde slaat in als een bom. Wellicht wel letterlijk en figuurlijk. Tranen biggelden over mijn wangen. De volledige dag na deze film was ik stil en dacht ik na. Over Rika, Waldemar en Sonny Boy.
Voor mij is deze film een 9 waard. Net geen 10 omdat er toch kleine dingetjes misten of niet klopten in de film, hoewel ik dat pas later besefte. Want in eerste instantie dacht ik alleen maar: ”Wat een ongelofelijke prachtige film. Wat een ontzettend indrukwekkend mooi verhaal.” Wellicht door Soldaat van Oranje was ik nogal in de oorlogmodus, maar de gehele film voelde het alsof ik naast Rika, Waldemar en Sonny Boy stond. Alleen dan volledig machteloos. Niet in staat om deze mensen hulp te verlenen, terwijl zij dat zo erg nodig hadden.
Ik hoop van harte dat ik niet meer hoef te zeggen dat deze film echt een must-see is.
[…] This post was mentioned on Twitter by Marike, Nancy . Nancy said: @daveschramfilm “@Marikee: Hiervan krijg ik een brok in mijn keel. https://marikee.wordpress.com/2011/01/29/i-love-you-sonny-boy/” […]
Het lijkt me een prachtige film. Ik heb nog wat bioscoopbonnen liggen en het lijkt me geen al te grote ‘opoffering’ om ze hiervoor te gebruiken 🙂
Helemaal met je eens, Marikee. Ik vond de film in een woord geweldig, zat meer dan twee uur op het puntje van mijn stoel en hield het niet meer droog op het einde. Ik kende het verhaal deels, maar was totaal niet voorbereid op de afloop.
*Klein dingetje: ze verliest de voogdij over haar 4, niet 5, kinderen. Sonny Boy is de vijfde.*
nee, na een aantal jaar gewacht en vol spanning uitgekeken te hebben naar de verfilming van mijn meest favoriete boek ooit, valt het me zwaar tegen. Het verhaal klopt niet meer, en sommige mensen worden slechter neergezet dan ze in werkelijkheid waren. ik heb dan ook geen enkel meegevoel gehad, eerder een gevoel van ergernis, zo’n mooi boek, zo’n mooi levensverhaal, gewoon verknalt.
Ik ben heel erg benieuwd naar deze film! Maar wil eerst het boek nog lezen die hier in de kast staat 😀
Ik vond Rika en Waldemar goed spelen, maar wat me tegenviel was dat de bijrollen veel minder goed gespeeld werden. Twee nederlandse jochies die duits proberen te praten en alle militairen die lachend staan te kijken naar de mensen in het kamp. Zonde, want het verhaal opzicht was erg mooi!