Donder en bliksem. Niet alleen een wereldberoemd liedje van Guus Meeuwis, maar ook wat mijn hart meemaakte op een donderdagavond in de plaatselijke bioscoop. Een loveseat die erom vroeg optimaal benut te worden, kreeg een tweederangs plaats toegewezen. De film krijgt voorrang blijkt als een meisje op het puntje van haar stoel zit en onrustig heen en weer beweegt. Wanneer het licht gedimd wordt en de eerste harde tonen door de zaal klinken zit ze ademloos en met grote ogen te kijken naar wat zich voor haar afspeelt. Een positie die onveranderd blijft totdat groots in het scherm ‘PAUZE’ verschijnt. Echter na een plaspauze, zit het meisje in exact dezelfde houding alweer klaar.
Spanning wordt opgebouwd en in tegenstelling tot de vorige films, komt die spanning elke keer opnieuw tot een miniclimax. Geen spannende muzieknoot blijft onbenut. En hoewel voorheen de kijker blij werd gemaakt met een dooie mus, is daar gelukkig van geleerd tijdens deze een-na-laatst film.
Hoewel de vorige films slechts schimmen waren van de boeken, staat deze film op zichzelf en gaat verder met het verhaal zoals dat eindigde in boek 6. Deze film lijkt slechts toevallige overeenkomsten te hebben met het boek van deel 7, waar deze film in feite op gebaseerd is.
Een open einde doet altijd smachten naar meer, maar in dit geval is het meisje niet uit de zaal weg te slapen, hopend op meer. Één enkel beeld, een enkele muziektoon die aangeeft dat het einde nog lang niet in zicht is. Terwijl in feite er nog slechts één film wacht, waarop zelfs de opnames al voltooid zijn. Een barre winter en hoopvolle lente wachten op het vervolg, dat is slechts wat nu wacht.
Mocht je je afvragen waar dit in hemelsnaam over gaat? Ga dan ogenblikkelijk naar de plaatselijke bioscoop en koop een kaartje voor Harry Potter Deathly Hallows Part 1 en hoogstwaarschijnlijk weet je dan exact waar ik het over heb.
Edit: Overigens blijven de boeken beter. Altijd.
Marikee's Blog 