Twee jaar.

Een donkere zolderkamer. Een helder licht (afkomstig van de laptop). Een klein meisje met grote ambities. En een twitteraccount dat slechts één maand oud was. Allemaal elementen die er samen voor zorgden dat 16 maart de geschiedenis in ging als een zeer belangrijke dag. Een dag die niemand ooit zal vergeten. Marikee’s weblog werd geboren.

De donkere zolderkamer is er nog steeds, het felle licht van de laptop helaas ook, het kleine meisje met grote ambities is ook praktisch onveranderd, het twitteraccount bestaat nog steeds ondanks dat ik een half jaar tweette onder de naam Marike14 voordat ik over ging naar Marikee en Marikee’s weblog viert nu dus haar tweede verjaardag.

Vorige week las ik op twitter dat de weblogs van Laura en Sanne binnenkort één jaar bestaan en toen bedacht ik mij dat ik mijn weblog ooit ook in maart aanmaakte. De exacte datum kon ik niet terugvinden en dus zocht ik terug in mijn berichten en ontdekte dat mijn weblog niet één, maar dit jaar twee jaar bestaat. Verdomd.

Stel dat ik niet op twitter was geweest op dat moment. Waarschijnlijk was er dan volledig aan mij voorbij gegaan dat mijn weblog dus twee jaar bestaat. Tenslotte ging het vorig jaar ook volledig aan mij voorbij dat mijn weblog één jaar bestond. Maar stel dat ik er niet was achter gekomen. Dan was deze blog er nooit geweest. En had ik waarschijnlijk nooit de drang gehad om iets speciaals te gaan doen. Maar nu wist ik het wel.

En dus wilde ik iets doen. Iets nieuws. Iets leuks. Iets geks. En laten we vast stellen dat ik nogal impulsief kan zijn. Mocht je mijn twitter in de gaten hebben gehouden, dan weet je misschien waar ik het over heb. Misschien hield je mijn twitter niet in de gaten en heb je geen idee. In dat geval zul je nog even moeten wachten.

Na bevestiging onthul ik graag het nieuws. Voor nu zul je nog even moeten wachten. Maar feliciteer mij vooral. Stuur vooral cadeau’s. En wees vooral nieuwsgierig. Heel erg nieuwsgierig.

Read Full Post »

IM: True Love

2011 valt niet meer te ontkennen. Met een knal verliet 2010 ons leven en begonnen wij noodgedwongen aan 2011. Voor de één een zegen omdat 2010 weinig goeds bracht, voor de ander spijtig omdat 2010 juist een prachtig jaar was. 2010 was voor mij een jaar met memorabele momenten. Niet altijd leuk of fijn, maar wel momenten die mij vormen tot het mens dat ik nu ben. Met die gedachte in het achterhoofd wil ik terugblikken. Vanaf 1 januari tot 10 januari vind je hier elke dag een memorabel moment, een Important Moment. Een moment dat voor mij persoonlijk belangrijk was. Een korte terugblik naar 2010, omdat de overstap naar 2011 anders misschien wel te abrupt is.

Alweer de laatste Important Moment van deze reeks.

Verliefd was ik al toen ik je voor het eerst zag. En hoewel ik blijf vinden dat innerlijk belangrijker is dan uiterlijk, was toch jouw uiterlijk waar ik vooral op viel. Je voorganger had een prachtig innerlijk, dat geef ik eerlijk toe. Maar jij, oh wat ben je mooi. En het innerlijk is bijna identiek aan jouw voorganger, met een aantal aanpassingen die jou alleen nog maar beter maken. Zodra ik je zag wist ik dat ik je moest hebben, net als de rest van de wereldbevolking. Je bleek nog veel mooier in het echt. En vanaf dat moment wist ik dat ik je altijd bij me zou dragen.

Om te zeggen dat mijn leven zoveel mooier werd toen ik mijn iPhone 4 kreeg is wellicht wat overdreven, maar mijn leven werd wel verrijkt. Zoveel mogelijkheden die dat kleine apparaatje biedt. Bekijken welke treinverbinding het beste is, mijn saldo op elk moment van de dag checken, bloggen wanneer ik dat wil en alles tweeten wat voorheen vaak niet lukte. Inmiddels zijn we bijna een half jaar verder. Apps installeren gaat bijna niet meer omdat er te weinig ruimte vrij is. De batterij gaat niet langer dan een halve dag mee. Allemaal de schuld van mijn veelvuldige gebruik. Verslaafd durf ik niet te zeggen, eerder een zeer innige relatie, maar dat die relatie wellicht wat ongezond is zie ik ook in.

En dus staan er voor 2011 dagen op de planning dat ik mijn geliefde aaifoon links laat liggen. Een gehele dag. Hoewel ik mijzelf vooral zou verbazen als ik dat zou volhouden, besef ik mij juist daardoor dat het een goede keuze is. Mijn ouders hebben in hun jeugd nooit mobiele telefoons gekend en zij hebben het (thank god) ook overleefd. Dan zou het mij ook moeten lukken.

Read Full Post »

IM: Guess Who’s Back

2011 valt niet meer te ontkennen. Met een knal verliet 2010 ons leven en begonnen wij noodgedwongen aan 2011. Voor de één een zegen omdat 2010 weinig goeds bracht, voor de ander spijtig omdat 2010 juist een prachtig jaar was. 2010 was voor mij een jaar met memorabele momenten. Niet altijd leuk of fijn, maar wel momenten die mij vormen tot het mens dat ik nu ben. Met die gedachte in het achterhoofd wil ik terugblikken. Vanaf 1 januari tot 10 januari vind je hier elke dag een memorabel moment, een Important Moment. Een moment dat voor mij persoonlijk belangrijk was. Een korte terugblik naar 2010, omdat de overstap naar 2011 anders misschien wel te abrupt is.

Hooguit drie dagen achter elkaar. Soms vaker per maand. Maar nooit langer dan drie dagen achtereen, laat staan langer dan een week. Pijn was mij tot dan toe ook onbekend, wellicht heeft mijn absurd hoge pijngrens daar ook iets mee te maken. En een hele dag thuis zijn was uit den boze. De deur uit! Frisse lucht inademen!

Maar mijn lichaam dacht daar anders over. Of misschien vroeg ik er wel om. Maar het gaat erom dat ik niet meer kon. Niets meer kon. Mijn lichaam was het spuugzat. En al die opgekropte woede kwam er in één keer uit. Met een nierbekkenontsteking als gevolg. Nadat mama al voor mij bij de huisarts was geweest en antibiotica had meegekregen en deze niet aansloeg, heb ik de dokter met een bezoekje vereerd. Er wachtte mij geen warm welkom: de dokter bleek boos toen hij erachter kwam dat ik de week ervoor nog gewoon aan het werk was geweest. En dat mijn pijn klachten nog erger waren dan hij dacht. Een nieuwe antibiotica was het resultaat van zijn bezorgheid. En of ik even thuis wilde blijven. Minimaal twee weken. Niet naar school. Snap ik. Niet werken. Snap ik. Geen boodschappen doen. Huh? En niet buiten een rondje gaan lopen of fietsen? Dubbel huh?

Ok, dat de pijn ervoor zorgde dat ik niet langer dan 5 minuten op mijn benen kon staan was mij wel duidelijk. Dat naar school gaan en werken daardoor wel erg moeilijk werd ook. Maar geen boodschappen doen en niet even buiten frisse lucht inademen? De dokter was bloedserieus en dus luisterde ik braaf.

Dat bracht een ander probleem met zich mee. Want Marike is dol op naar buiten gaan. Naar school gaan, in de trein zitten, werken, boodschappen doen en naar station fietsen. Om vervolgens heerlijk thuis mijn eigen ding te doen. Maar zelfs mijn eigen ding doen bleek onmogelijk. Mijn lichaam bleef het liefst gekluisterd aan bed. Een computerscherm of iPhone kon ik niet langer dan 10 minuten verdragen. Probeer dan maar eens bij te blijven met schoolwerk. Onmogelijk. En dat zorgt voor stress. Heel veel stress. En stress zorgt weer voor hoofdpijn.

Gelukkig had ik al mijn taken al af voordat ik ziek werd, maar nieuwe taken kon ik ook niet aan. Maar hallelujah voor mijn projectgroep die het allemaal accepteerde en mij nieuwe taken gaf voor als ik beter was. Uiteindelijk is het project zo goed als afgesloten, enkel de presentatie volgt nog.

En beter ben ik weer. Hoewel ruim vier weken ziek zijn ervoor hebben gezorgd dat mijn lichaam weer moet aansterken (en aankomen). Maar voor het aansterken heb ik een mega goede motivatie gevonden. Maar daarover morgen meer in Important Moment 9!

Read Full Post »