Twee jaar.

Een donkere zolderkamer. Een helder licht (afkomstig van de laptop). Een klein meisje met grote ambities. En een twitteraccount dat slechts één maand oud was. Allemaal elementen die er samen voor zorgden dat 16 maart de geschiedenis in ging als een zeer belangrijke dag. Een dag die niemand ooit zal vergeten. Marikee’s weblog werd geboren.

De donkere zolderkamer is er nog steeds, het felle licht van de laptop helaas ook, het kleine meisje met grote ambities is ook praktisch onveranderd, het twitteraccount bestaat nog steeds ondanks dat ik een half jaar tweette onder de naam Marike14 voordat ik over ging naar Marikee en Marikee’s weblog viert nu dus haar tweede verjaardag.

Vorige week las ik op twitter dat de weblogs van Laura en Sanne binnenkort één jaar bestaan en toen bedacht ik mij dat ik mijn weblog ooit ook in maart aanmaakte. De exacte datum kon ik niet terugvinden en dus zocht ik terug in mijn berichten en ontdekte dat mijn weblog niet één, maar dit jaar twee jaar bestaat. Verdomd.

Stel dat ik niet op twitter was geweest op dat moment. Waarschijnlijk was er dan volledig aan mij voorbij gegaan dat mijn weblog dus twee jaar bestaat. Tenslotte ging het vorig jaar ook volledig aan mij voorbij dat mijn weblog één jaar bestond. Maar stel dat ik er niet was achter gekomen. Dan was deze blog er nooit geweest. En had ik waarschijnlijk nooit de drang gehad om iets speciaals te gaan doen. Maar nu wist ik het wel.

En dus wilde ik iets doen. Iets nieuws. Iets leuks. Iets geks. En laten we vast stellen dat ik nogal impulsief kan zijn. Mocht je mijn twitter in de gaten hebben gehouden, dan weet je misschien waar ik het over heb. Misschien hield je mijn twitter niet in de gaten en heb je geen idee. In dat geval zul je nog even moeten wachten.

Na bevestiging onthul ik graag het nieuws. Voor nu zul je nog even moeten wachten. Maar feliciteer mij vooral. Stuur vooral cadeau’s. En wees vooral nieuwsgierig. Heel erg nieuwsgierig.

Read Full Post »

Sinterklaas, wie kent hem niet?

Geen tijdschrift kan je openslaan, geen tv-programma bekijken zonder dat er iets in staat over de film ‘Sint’. Afgelopen zomer toen ik een aantal keren een heel kort voorfilmpje zag, was mijn aandacht wel getrokken. Maar toen ik eenmaal begreep waar de film overgaat, was mijn nieuwsgierigheid weer gedaald. In eerste instantie omdat ik een fervente liefhebber ben van echt goede horrorfilms (die dus bijna niet zijn te vinden) en in de tweede plaats ben ik een grote fan van Sinterklaas. En de film wil graag mee doen met beiden van mijn interesses. En dat gaat dus niet samen.

Maar met een vriend die een horrorfilm al snel een goede horrorfilm vindt en in wat mindere mate fan is van Sinterklaas, stond de film ‘Sint’ toch hoog op het must-see-lijstje. En dus besloten wij gisteravond te gaan. Helaas had dat nogal wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk rond de klok van 12 uur zaten wij klaar om ‘Sint’ te kijken.

Hoewel ik begrijp dat deze film voor 16 jaar en ouder is, is de film in mijn ogen eerder een komedie dan een horrorfilm. Op de momenten wanneer er een schrikgolf door de zaal zou moeten gaan, is er slecht gelach te horen, te wijten aan de slecht uitgevoerde special effects. Het verhaal op zich is uniek, maar de film daarentegen bestaat uit een heleboel momenten van herkenning. In negatieve zin.

Mijn eerste reactie na de film: geldverspilling. Want het zien van ‘Sint’ in de bios heeft geen enkele meerwaarde. Liever had ik deze film thuis op de bank gekeken om hem vervolgens na de eerste 10 minuten uit te zetten.

Wel een ontzettend leuke tip voor een Sinterklaas-film, al is het alleen al vanwege de geweldige ouderwetse computer, is Hulpsinterklaas met Henk Temming.

Overigens vond het vriendje het geen geldverspilling en zie ik hem er nog voor aan ook de dvd te gaan kopen, wanneer die uitkomt.

Read Full Post »

Saved By The (School)Bell

Afgelopen september vertrok ik gewapend met pen en papier en vers nieuws in mijn geheugen naar het einde van de wereld, hierna genaamd Rotterdam, om te starten met mijn afstudeerrichting ‘Nieuws en Redactie’, ook wel Journalistiek.

Hoewel het in de eerste plaats niet eens de bedoeling was dat ik Communicatie zou blijven studeren na mijn eerste jaar (lees: een debacle met een horror-tentamen en een Propedeuse dat daar vanaf hing) en ik eigenlijk helemaal niet van plan was in het zuiden van het land (lees: Zuid-Holland) te blijven, bevestig ik bij deze dat die afstudeerrichting toch echt een verlengde is van de studie Communicatie en ik daarvoor toch echt van school verhuisd ben van Den Haag naar Rotterdam. En zodoende leer je dat Den Haag misschien al het einde van de wereld is, Rotterdam is dat nog veel meer. En de eerste twee jaar van een hogeschool veroorzaken misschien chaotische taferelen, het derde jaar is een regelrechte chaos.

Hoewel ik afgelopen zomer toch met dat felbegeerde oranje/roze papiertje in handen zat waarop in sierlijke letter stond ‘Propedeuse’ en daarmee de weg vrij was om over te stappen naar mijn ‘droomstudie’ Culture Antropologie, studeer ik dus nog altijd Communicatie.

Schrijven is ‘mijn ding’ (en ja, ik haat ‘mijn ding’, maar dit is zoiets als: bij gebrek aan beter) en Communicatie kent ook best zijn charme. En toen dus bleek dat er een nieuwe afstudeerrichting zou starten vanuit Inholland genaamd ‘Nieuws en Redactie’, is mijn aandacht getrokken. Op de dag dat de inschrijvingstermijn startte, zat ik om 00.05 achter de computer om mij in te schrijven. En nee, voor deze keer hadden mijn slaapproblemen daar niets mee te maken. Met die inschrijving legde ik voor mijzelf vast dat ik door zou gaan. Bepakt met een rugzak vol motivatie.

En nu is het november. Vandaag was de start van blok 2, die van de keuzeminors en zodoende is het eerste blok alweer voorbij. Al in de tweede week was mijn rugzak een stuk lichter en was mijn motivatie een sterke daling aan het inzetten. Mijn hoopvolle houding voor een heuse opleiding tot journaliste sneuvelde voor mijn neus en er was niets wat ik eraan kon doen. Zoveel verwarring kon mijn hoofd niet aan. Mijn afstudeerrichting, de mijne ja, was een pasgeboren baby. En mijn klasgenoten en ik waren de oppas. Een betere vergelijking is die met een jochie van 10 die je uitprobeert en test, hopen dat je zwicht voor zijn streken. Zo voelde dat dus.

Teleurstelling. En een motivatie en hoopvolle houding tot ver onder het nulpunt is wat volgt.

Gelukkig zijn de ouders (leraren) van de baby (afstudeerrichting) betrokken en welwillend om de afstudeerrichting zo te ontwikkelen dat de volgende lichting geen last meer heeft van al deze kinderziektes. Fijn ja. Want van de volgende lichting ga ik geen onderdeel uitmaken. Maar, volgend jaar september volg ik de andere twee minors van deze afstudeerrichting en hopelijk zal mijn motivatie en hoopvolle houding dan weer stijgen tot eindeloze hoogtes.

Voor nu moet ik het doen met mijn keuzeminor. Waar ik minder hoopvol aan begin. Gelukkig is mijn keuzeminor een doorgewinterde volwassene die niet snel last zal hebben van kinderziektes. Wel van irritante pubers die óf niets opleveren tijdens groepsopdrachten óf dusdanig hun eigen zin doordrijven dat je smeekt naar chaos en verwardheid om die de schuld te geven van eventuele slechte prestaties.

Read Full Post »